موسیقی؛ هنر بیان احساسات به وسیله‌ی صداهاست، یک آهنگ آرام بخش و جذاب می‌تواند پایان پذیر خستگی روزانه شما باشد. آنجا که زبان از گفتن باز می‌ماند، موسیقی مامنی می‌شود برای روح و زبانی می‌شود برای بیان احساسات و ناگفته‌های ناشناخته…
موسیقی هرچه هست، سرچشمه‌ای از درون انسان دارد و مخلوقی است که از روح آدمی جان گرفته به روح آدمی جان می‌دهد. موسیقی یکی از نمادهای فرهنگی یک کشور محسوب می‌شود که در این گزارش به بررسی دو قطب اصلی و پرطرفدار سبک موسیقی در کشورمان می‌پردازیم.
سبک سنتی موسیقی سنتی ایران از دستگاه‌ها، محلقات، متعلقات و گوشه‌های موسیقی تشکیل شده است. دستگاه از دو واژه‌ی «دست» و «گاه» به معنای زمان و نغمه تشکیل شده و به نوعی به موسیقی که با دست اجرا می‌شود اشاره می‌کند. یک دستگاه موسیقی از نظر قالب، قطعه‌ای کامل است و مانند سونات و سمفونی دارای قواعد و قسمتهای مختلفی است که با ساز و آوار اجرا می‌شود. در دستگاه موسیقی ایرانی، آوار قسمت اصلی و مرکزی موسیقی است و قسمتهای پیشین آواز و قسمتهای بعدی آواز در حقیقت به طور مقدمه یا خاتمه موسیقی به آن بستگی دارد.
علت محبوبت موسیقی اصیل ایرانی از مرزها فراتر رفته است و همراه هنرمندان ما که در این زمینه فعالیت می‌کنند، اجراهای داخل و خارج از کشور آنها با استقبال بسیار زیاد مردم مواجه می‌شود. علت این امر هم آن است که توالی از پرده‌های مختلف موسیقی ایرانی و انتخاب آن حس و شور خاصی را به شنونده انتقال می‌دهد و یادآور روزهای گذشته و زندگی اصیل ایرانی در ذهن یک شنونده است.
سبک پاپ موسیقی پاپ، با وجود اینکه به طور کامل از موسیقی کلاسیک، موسیقی هنری یا موسیقی فولک متمایز است اما از آنجایی که اصطلاح پاپ شامل بسیاری از قطعات موسیقی می‌باشد، می‌توانیم بگوییم که موسیقی پاپ تعریف دقیقی ندارد و طوری طراحی شده است که برای همه جالب باشد و از هیچ جای خاصی نیامده و قرار هم نیست سلیقه خاصی را اعمال کند.
نوعی از موسیقی است که در دهه‌ی ۵۰ آغاز شده و آنچه در این مجموعه قرار می‌گیرد به طول معمول برای گروه بزرگی از افراد جذاب است. با وجود آمدن صفحه‌های پلاستیکی در دهه ۳۰ تا ظهور دیسک یا cd در دهه ۸۰ موسیقی ضبط شده است. به موسیقی زنده بیش از پیش در دسترس قرار گرفت.
ترانه‌های پاپ در سه دقیقه اجرا می‌شوند و در آنها از ملودی‌هایی استفاده می‌شود که بسیار شنیدنی بوده و عده بسیاری را به خود جلب می‌کند، مشخصه موسیقی پاپ یک عنصر ریتمیک سنگین در زیر است که توسط دستگاه‌های تقویت کننده الکترونیک اجرا می‌شود و ملودی اصلی بر این ریتم غالب است.
ترانه پاپ هم چنین به ترانه‌های محبوبی که مردم به زمزمه و خواندن آن علاقه دارند نیز اطلاق می‌شود. موسیقی پاپ از نظر تجاری نیز موفق است و راحت تر در یادها می‌ماند و مخاطبان زیادی را به خود جلب می کند.
موسیقی کلاسیک چیست؟
کلاسیک از واژه کلاسیوس (clasious) به معنای شاهانه گرفته شده است. موسیقی کلاسیک نامی است که به سنت موسیقی هنری غرب داده شده‌است. این نام‌گذاری دقتی ندارد و کوشش‌ها و بحث‌های زیادی برای مشخص کردن معنی آن صورت می‌گیرد. معمولاً شروع این موسیقی را از سده های میانی می‌دانند. واژه ی کلاسیک و کلاسیسم , معمولاً به یک دوره از موسیقی اطلاق شده است, امّا اغلب با معانی مختلف, در اصل عنوان سبک یک دوره ی خاص یا سبک مشخصی از موسیقی نیست. ولی از سوی دیگر, واژه ی کلاسیک بر پدیده ای اطلاق می شود که می تواند در اکثر دوره های مختلف تاریخ موسیقی به کار برود و تکرار شود, مثلاً آوازهای شوبرت در آلمان نسبت به قرن نوزدهم نمونه ی کلاسیک به شمار می آید، در حالی که شوبرت از نظر تاریخی آهنگساز دوره ی رمانتیک محسوب می شود و افکار و عقایدش نیز رمانتیک است .
بنابراین معنی واژه ی کلاسیک در ارتباط با یک قطعه ی مشخص یا اصولاً مقوله ی آهنگسازی می تواند کاملاً با معنی آن در رابطه با سبک یک دوره از تاریخ موسیقی متفاوت باشد. با چنین برداشت مشابهی می توان گفت که ” پالسترینا” آهنگساز قرن شانزدهم, قرن ها به عنوان نمونه ی کلاسیک موسیقی کلیسایی مد نظرقرار داشته و آثارش مدل اصلی برای دیگر آهنگسازان بوده است .
واژه ی کلاسیک در موارد استعمال کلی آن, هنگامی مفهومی بهتر و مفیدتر خواهد داشت که در ارتباط با نوع به خصوصی از آثار موسیقیایی (مانند نمونه هایی که از شوبرت و پالسترنیا ذکر شد) قرار گیرد. در این مفهوم می توان بتهوون را استاد کلاسیک در خلق سمفونی، سونات پیانو،کوارتت زهی محسوب گیرد. فرق میان کلاسیک به عنوان یک راه حل قاطع و استوار برای مسئله ی نقش خلاق در یک اثر هنری یا مقوله ی آهنگسازی از یک طرف و به عنوان یک مفهوم در تاریخ سبک ها از طرف دیگر، همیشه ستیز و اختلاف دایمی را به وجود می آورد که آثار آن نیز امروزه وجود دارد .
تاریخ نویسان قرن نوزدهم، کلمه ی کلاسیک را در آلمان به سبک دوره ای که با نسل ” کوانتس ” و ” هانس ” و بعداً پسران باخ و معاصرین آن ها شروع شد، اطلاق می کنند و در ایتالیا به سبک موسیقی دمینیکو اسکارلاتی و معاصرینش. آواخر این دوره را به طور واضح نمی توان معین کرد، زیرا جدال بین کلاسیک و رمانتیک تا قرن نوزدهم و حتی قرن بیستم ( با جریان نئوکلاسیسم ) ادامه داشت. این که چه وقت و کجا کلمه ی کلاسیک وارد فرهنگ موسیقی شد نیز به طور کامل روشن نیست . تعریف کلاسیک در ادبیات تا حدی بغرنج و گنگ است ولی این تعریف در موسیقی پیچیده تر می شود .
شاید یکی از قدم هایی که به سوی موسیقی کلاسیک برداشته شد، آزاد شدن اثر موسیقی از قید و بند تقلیدها، بیان ،معرفی، در خدمت بودن حتی سرگرمی های اجباری بود و نتیجتاً خود اصل موسیقی مد نظر قرار گرفت. پس برای اولین بار در موسیقی این فکر و ایده ظهور کرد که موسیقی در حقیقت همانند دیگر هنرها ” مقصود وهدفی” ندارد، بلکه صرفاً به خاطر خودش وجود دارد . در واقع موسیقی به خاطر خود هنر موسیقی . به عبارت دیگر، در دوره ی کلاسیک با ایده” هنر به خاطر هنر ” برخورد می شد که از آن زمان تا کنون هم خیال همراه موسیقی جریان دارد .
در کلاسیک هر چیز خارق العاده و افراطی کنار گذاشته شد و بیان موسیقیایی بیشتر با تاکید بر کمال، تمامیت و اعتبار جهانی با استفاده از عوامل ساده و قابل فهم تثبیت شد .
مهم ترین ویژگی اوایل دوره ی کلاسیک،ساده کردن هر چه ممکن تمام فرم های موسیقی و عوامل سبکی است. در موسیقی دوره ی کلاسیک ملودی به عنوان یک عامل اساسی و پایدار جلوه گر می شود و تئوری ملودیک مهم ترین مسئله ای بود که موسیقیدانان به آن می پرداختند.
