سخت ترین سازهای ایرانی

سخت ترین سازهای ایرانی به ترتیب کدام هستند؟

در مورد دسته بندی سخت ترین سازهای ایرانی، نکاتی از جمله پرده بندی، کوک، جنس ساز،تکنیک، و رپرتوار آموزشی حائز اهمیت است.
هنرجویان عزیز توجه داشته باشند که علاقه تمرین و پشتکار هر ناممکنی را ممکن می سازد و مشکل ترین سازهای جهان با آموزش صحیح و تمرین و پشتکار به سادگی حتی توسط کودکان نیز نواخته می شوند.
از این رو جهت راهنمایی علاقه مندان به یادگیری موسیقی، به بررسی ده مورد از سخت ترین سازهای ایرانی می پردازیم.

سخت ترین ساز های ایرانی به ترتیب

شماره ۱۰ – دف:
ساختار ساده دف و نحوه نواختن آن باعث شده این ساز درجه سختی کمتری نسبت به سایر سازهای ایرانی داشته باشد. هرچند ریتم خوانی و ریتم شناسی در دف کار چندان ساده ای نیست.

شماره ۹ – سنتور:

سنتور دارای ۷۲ سیم است و شاید مشکل ترین بخش در ساز سنتور کوک کردن تعداد زیاد سیم های آن باشد. اما به دلیل کوک مشخص این ساز امکان فالش زدن در این ساز وجود ندارد مگر اینکه ساز کوک نباشد و یا مضراب روی سیم اشتباهی نواخته شود.

شماره ۸ – تنبک:
تنبک از نظر تکنیکی بسیار پیچیده تر از سازی مثل دف است. چرا که هر ده انگشت نوازنده برای اجرای تکنیک ها در این ساز درگیر است. همچنین رسیدن به درک ریتمیک و صدای مطلوب در این ساز به نسبت مشکل تر است.

شماره ۷ – سه تار:
این ساز نسبت دف و سنتور مشکل تر است چرا که علاوه بر یادگیری دقیق نت خوانی، هنرجو باید از انگشتان هر دو دست برای نواختن آن استفاده کند.
شاید سخت ترین قسمت یادگیری سه تار مضراب زنی آن باشد که به وسیله انگشت اشاره دست راست صورت می گیرد.

شماره ۶ – تار:
ساز تار از نظر خصوصیات تکنیکی با سه تار مشترک بوده اما مضراب برنجی که در دست راست نوازنده قرار می گیرد نواخته می شود کار را نسبت به سه تار سخت تر می کند.همچنین به دلیل اندازه بزرگتر و حجم صدای بیشتر نیز کمی مشکل تر از سه تار است.

شماره ۵ – عود:
ساز عود سازی چوبی مضرابی است که به وسیله مضراب قلمی شکلی که در دست راست نوازنده قرار می گیرد نواخته می شود.
عود را به این دلیل در طبقه بندی سخت ترین سازهای ایرانی قرار می دهیم که این ساز فاقد هرگونه پرده بندی مشخصی روی دسته ی ساز می باشد و رسیدن به صدای کوک و دقیق در این ساز کار نسبتا مشکلی است،علاوه این که تعداد سیم های زیاد این ساز ممکن است باعث گیج شدن نوازنده بشود.

شماره ۴ – قانون:
قانون نیز سازی است که می توان از آن به عنوان یکی از سخت ترین سازهای ایرانی نام برد.
گرچه که در اصالت و ایرانی بودن این ساز بین اهالی موسیقی اختلاف نظر وجود دارد اما به دلیل فراگیر بودن این ساز در ایران ما نیز به بررسی آن می پردازیم.
قانون سازی مضرابی است که به وسیله ی مضراب های کوچکی که در سرانگشت نوازنده قرار می گیرد نواخته می شود و به دلیل تعداد زیاد سیم های این ساز و درگیری مستقیم انگشتان با ساز،اجرای قانون نیز کار ساده ای به نظر نمی رسد.

شماره ۳ – قیچک:
ساز قیچک سازی زهی آرشی ای است و همانند کمانچه و عود فاقد پرده بندی روی دستی ساز است و طور کلی سازهایی پرده بندی روی دسته نداشته باشند دارای دشواری بیشتری نسبت به دیگر سازها هستند.

شماره ۲ – نی:
بین سخت ترین سازهای ایرانی، این ساز نی است که به دشواری در تولید صدای اولیه شهرت دارد، ساز نی سازی بادی چوبی و از سازهای اصیل ایرانی است که تکه چوبی مخروطی و تو خالی است و روی بدنه آن سوراخ هایی ایجاد می شود و به وسیله انگشت گذاری و دمیدن در زبانه ی طلقی شکل آن تولید صدا می کند.
تولید صدای اولیه نی کاری بسیار مشکل بوده و گاهی هفته ها زمان می برد تا هنرجو به این مهم دست پیدا کند.
همچنین رسیدن به صدای مطلوبی که شنونده را به ذوق بیاورد همچون تمام سازهای بادی در نی هم مشکل است.

سخت ترین ساز ایرانی

شماره ۱ – کمانچه:
در دسته بندی سخت ترین سازهای ایرانی، ساز کمانچه رتبه نخست را از آن خود می کند.
کمانچه ساز آرشه ای و اصیل و بومی ایرانی است که دارای کاسه ای چوبی و کروی شکل است که روی سطح آن را پوست فراگرفته.
دلیل این که کمانچه در طبقه بندی سخت ترین سازهای ایرانی قرار می گیرد این است که همانند ساز عود (بربط)، کمانچه نیز هیچ پرده بندی و نت گذاری مشخصی روی دسته ی خود ندارد، و این نوازنده است که باید با تلاش و دقت بسیار به صدای ژوست (صدای صحیحی که خارج نباشد) دست پیدا کند.
جدای از این مطلب به دلیل آرشه ای بودن کمانچه و صدای کششی ایجاد شده به وسیله ی آن، رسیدن به صدای شفاف و تمیز کار مشکلی به نظر می رسد.